Trądzik różowaty jest przewlekłą, zapalną chorobą skóry twarzy dotyczącą ok. 10-15% populacji. 10-krotnie częściej występuje u kobiet, natomiast cięższe postaci występują u mężczyzn. Dotyczy zwłaszcza osób o jasnej karnacji w populacji północno-wschodniej. Rozpoczyna się ok. 30 r.ż., a największe nasilenie przypada na 40-60 r.ż. W jego powstawaniu rolę odgrywa genetyczna predyspozycja (jasna karnacja i często rodzinne występowanie).
Przyczyny trądziku różowatego to:
Zmiany chorobowe lokalizują się głównie w centralnej części twarzy – obejmują środkowe partie policzków, nos, czoło i podbródek. Objawy trądziku różowatego zależą od stadium rozwoju choroby oraz jej podtypu.
Wyróżniane są 4 podtypy trądziku różowatego:
Początkowe objawy trądziku różowatego (tzw. prerosacea), które mogą o lata wyprzedzać pojawienie się choroby, to objawy tzw. skóry wrażliwej: rumień związany z dietą , stresem, emocjami, niektórymi kosmetykami, uczucie ściągania, pieczenia i mrowienia.
W procesie leczenia i profilaktyki trądziku różowatego niebagatelne znaczenie ma dieta oraz unikanie czynników zaostrzających chorobę, takich jak: promieniowanie słoneczne, korzystanie z sauny, nagłe zmiany temperatur, silne wiatry, palenie papierosów, stres.
Powinno się eliminować z diety substancje, które powodują rozszerzenie naczyń krwionośnych typu: alkohol, ostre przyprawy, mocna kawa czy herbata oraz sztuczne słodziki zawierające aspartam Natomiast dieta w trądziku różowatym powinna być bogata w kwasy omega 3, nienasycone kwasy tłuszczowe, cynk, witaminy C, PP i B2.
Produktami o korzystnym wpływie na redukcję rumienia są: jeżyny, borówki i wiśnie. Wskazane jest również unikanie diety zakwaszającej.
Leczenie trądziku różowatego powinno odbywać się pod okiem dermatologa, zazwyczaj jest wielomiesięczne. W cięższych postaciach trądziku różowatego dermatolog może zdecydować o włączeniu leczenia doustnego – pierwszorzutowe są tu antybiotyki które przyjmuje się przez kilka tygodni a nawet miesięcy.
Również (pochodna witaminy A) znajduje zastosowanie w leczeniu, zwykle w mniejszych dawkach niż te stosowane w leczeniu trądziku pospolitego.
Wspomagająco w leczeniu trądziku różowatego stosuje się także metody fizykalne – działają one korzystnie na redukcję rumienia: terapia światlem LED, laseroterapia ( laser pulsacyjno-barwnikowy, diodowy czy IPL).
Istotna jest również domowa pielęgnacja skóry odpowiednimi dermokosmetykami przeznaczonymi do skóry wrażliwej i skłonnej do rumienia oraz używanie filtrów przeciwsłonecznych.
Hormony odgrywają znaczącą rolę w powstawaniu większości postaci trądziku.
W okresie dziecięcym mieszki łojowe są małe i niezdolne do przekształcenia się w zmiany trądzikowe. W okresie dojrzewania wzrost gruczołów łojowych stymulowany jest głównie przez hormony androgenowe – wytwarzane u mężczyzn w jądrach (testosteron, 5 alfa- dihydrotestosteron, androsteron), u kobiet zaś w jajnikach (dihydrotestosteron, androstendion) oraz u obu płci w korze nadnerczy (testosteron, dehydroepiandrosteron).
Trądzik pospolity (acne vulgaris) jest jedną z najczęstszych chorób skóry, dotyczy 80 -100% osób pomiędzy 11 a 30 rokiem życia. U 85% chorych ma łagodny przebieg, natomiast u 15% występują ciężkie postacie, wymagające leczenia doustnego i często pozostawiające blizny i przebarwienia pozapalne.
Trądzik różowaty jest przewlekłą, zapalną chorobą skóry twarzy dotyczącą ok. 10-15% populacji. 10-krotnie częściej występuje u kobiet, natomiast cięższe postaci występują u mężczyzn. Dotyczy zwłaszcza osób o jasnej karnacji w populacji północno-wschodniej. Rozpoczyna się ok. 30 r.ż., a największe nasilenie przypada na 40-60 r.ż. W jego powstawaniu rolę odgrywa genetyczna predyspozycja (jasna karnacja i często rodzinne występowanie).
Trądzik zaskórnikowy (acne comedonica) to jedna z odmian trądziku pospolitego, występująca statystycznie najczęściej i zazwyczaj przebiegająca łagodnie, aczkolwiek długotrwale. Głównie dotyczy twarzy – tam zmiany lokalizują się najczęściej, rzadziej na dekolcie i plecach.